Epiktet z Hierapolis (ur. ok. 50 r. - zm. 130 r.) Filozof rzymski, jeden z reprezentantów (kontynuator) stoicyzmu. Uczeń wielkiego stoika Muzoniusza Rufusa. Twórca szkoły w Nikopolis w Epirze (współczesna Grecja).

Epiktet był jednym z wielkich stoików i przedstawicielem tzw. młodej stoi.
O tej wielkiej postaci filozofii stoickiej nie wiemy za wiele, a to m.in. z tego powodu, że on sam swojego nauczania nie zapisywał.

Również kwestia jego urodzenia jest bardziej tematem do dyskusji, niż konkretnym ustaleniem dat urodzin i śmierci. Prowadzono dyskusje na temat, czy żył do czasów Marka Aureliusza. Wbrew takiemu twierdzeniu m.in. Suidasa, jest to bardzo nieprawdopodobne, ponieważ pomiędzy śmiercią Nerona i początkiem władzy Marka Aureliusza minął jeden wiek.

Epiktet urodził się niewolnikiem, a na podstawie tego, że został sprzedany Epafrodytowi w bardzo młodym wieku, trzeba by założyć, że żył ponad 100 lat. Na pewno istniałaby jakaś notatka historyczna na ten temat. W każdym razie, co jest istotne, to to, że Marek Aureliusz prawdopodobnie zapoznał się z jego myślami i nauczaniem. Marek Aureliusz w swoim dziele "Rozmyślania" wspomina przez cytaty i analogie swoich ulubionych filozofów. Epikteta wspomina przez jego cytat z dzieła Diatryby, zapisanego przez ucznia Epikteta Flawiusza Adriana - "Figi zimą szukać - to szaleństwo. Tak samo też szukać dziecka, gdy go już nie ma." (Rozmyślenia, Księga 11, w.33.)

 
Ciężko stwierdzić jak dokładnie wyglądało jego życie. W każdym razie jego niejasne pochodzenie i jego trudna młodość, twarde życie, które było dla stoicyzmu starożytnej Grecji typowe, doprowadziło go naturalną drogą do Filozofii Portyku, która nauczała gardzenia bogactwem i sławą. Filozofia głosiła, że prawda jest walką, że szczęście polega na zwycięstwie umysłu i woli nad żądzami.
Epiktet był niewolnikiem okrutnego i ambitnego pana. Z tego powodu musiał znosić bardzo surowe i niestosowne traktowanie. Jego los był wielką próbą dla jego niezależnej duszy, żeby stała się Panią panującą nad sobą, wytrwałą tak, że nawet nieprzyjazny los albo ludzka niesprawiedliwość nie były zdolne jej upokorzyć
Po śmierci jego pana Epafrodyta otrzymał wolność i zaczął nauczać filozofii. Niedługo po tym, gdy rozpoczął nauczanie jako wolny człowiek, jego nauka była włączona w edykt Domicjana. Po edykcie Domicjana (ok. 95 r.) wypędzającym filozofów z Rzymu, Epiktet osiadł w Nikopolis w Epirze i tu założył szkołę filozoficzną. Jako eklektyk, łączył nauki stoików z cynikami i uzyskał wielki rozgłos w Epirze.
Epiktet nauczał, ale niczego nie pisał, tak samo jak Sokrates. Notatki z jego wykładów sporządził Flavius Arrianus w podręczniku "ENCHEIRIDION" - zawierającym nauki moralne i rady jak żyć godnie i uczciwie.